بی‌تو به سر نمی‌شود نمی‌شود نمی‌شود

پارسال همین موقع‌ها یا شاید قبل‌تر بود رفتم سینما، فیلم مرهم.

خوب بود اما انگار نفهمیدم‌اش. چند هفته پیش خریده بودم‌اش و همین‌جور کف اتاق ول بود. امشب که مامان و بابا نیستند و رفتند مسافرت، گفتم بگذارم‌اش با تلویزیون ببینم‌اش. آخ که هر "عزیزی" که در فیلم می‌گفتند مثل خنجر بود به قلب‌ام. قول داده‌بودم‌ات که دیگر روضه نخوانم، زاری نکنم. آرام باشم و بپذیرم ولی نمی‌شود.

جانِ دل‌ام، نیستی و جای خالی‌ات برای‌ام داغِ همیشه تازه است. حمایت‌های "عزیز" را می‌بینم و جای خالی‌ات آتشی به دل‌ام انداخته که آرام‌ نمی‌گیرم. حمایت و نوازش‌ات را می‌خواهم که ندارم. همیشه مامان و بابا که می‌رفتن سفر تو بودی که پیش ما بودی. سایه سرمان بودی و حالا تنها و گریان فیلم را می‌بینم و جای خالی "عزیز"م در زندگی‌ام بیداد می‌کند. فیلم را نیمه رها کردم. تاب تا انتها دیدن‌اش را ندارم...