دو چشمم را دریا درافشان، گوهرزا تو کردی، تو کردی

 شاید یکی از بی‌پایه‌ترین و انتزاعی‌ترین مفاهیمی که کیلو کیلو به خوردمان داده شده این ایجاد آمادگی! برای مواجهه با مرگ باشد. به طور خاص مدنظرم مواجهه با مرگ انسان‌های عزیز است. من هم فکر می‌کردم بعد از ماجراهای اسفند سال پیش و چند باره بستری و مرخص شدن استاد شجریان برای مواجهه با فقدانش آماده‌ام. مدت‌هاست که دلم برای صدای بی‌کرانش، اجراهای زیبایش تنگ می‌شود. مدت‌هاست که از فیض صدایش محروم ماندیم اما این که در گوشه‌ای از این کره خاکی نفس می‌کشد مثل دلگرمی بود. نمی‌دانم شاید هم خودخواهی باشد وقتی که او چنین با سرطان جسم و سرطان خانه‌نشینی و محرومیت دست و پنجه نرم می‌کرد، ما فقط به بودن فیزیکی فکر کنیم. بارها با "ه" به این روز فکر کرده بودیم و در موردش حرف زده بودیم اما در این تاریکی و جهنمی که گیر افتاده‌ایم این تیغ هجران بُرنده‌تر از چیزی بود که فکر می‌کردم. فقدان چنین هیبتی در روزگار کفتارها دردناک‌تر است انگار. 

در این روزها که زیر آوار غم دست و پا می‌زنم، اولین بار تاول غمم را این تصنیف ترکاند و ساعت‌ها و ساعت‌‌ها بر این هجران گریستم.

چه غریبانه تو با یاد وطن می‌نالی، من چه گویم که غریب است دلم در وطنم

این روزها که هوا مطبوع شده، نه سرد است و نه گرم، باد ملایمی می‌وزد و آلودگی شدید نشده است؛ فرصت را غنیمت شمرده و از محل کارم پیاده به خانه می‌روم. عصرها پیاده‌روهای مسیر8.5 کیلومتری (برعکس بزرگراه‌هایش) خلوت است و راه را با موزیک طی می‌کنم که عیش عصرگاهی‌ای برای خودم فراهم کرده‌باشم. درقسمت‌هایی از مسیرم که در حاشیه بزرگراه می‌روم و آدم دیگری نیست ماسکم را برمی‌دارم که تا اکسیژن هست ریه‌‌هایم محظوظ شوند. مطابق حرفی که پیشتر هم گفته بودم شالم را نیز از سرم می‌اندازم. از لیست بلندبالای متلک‌ها و تذکرهای حجاب -در بخش‌هایی از مسیر که آدمها بیشترند- گرفته تا بوق‌های تک یا ممتد ماشین‌ها و موتورها و نگاه‌های خیره و گستاخ آزارهای تکرارشونده‌ای است که روزانه از مردم (بیشتر مردها) غیور و همیشه در صحنه وطنم دریافت می‌کنم. همه این‌ها به خاطر زن بودن و دیده‌شدن چهارتار موی جو گندمی است. حالا جالب است امام جمعه یا نمی‌دانم کدام هیچ کاره حسنی بر روی تریبون نمازجمعه درخواست کرده مردم (تو بخوان اعضای داعش) فضای جامعه را برای به اصطلاح بدحجابان ناامن کنند. ایشان اگر چرخی در جامعه زده بودند و از برج عاج‌شان پایین می‌آمدند می‌دانستند که جامعه همین حالا (یا به قول فرنگی‌ها آلردی) برای همه زنان ناامن و آزاردهنده هست، خواهش می‌کنم زحمت نیافتید.