گفت: می‌دونی تو باید تمرین کنی ساکت و ساکت و ساکت‌تر باشی.
گفتم: وا! چرا؟ تو که همیشه مشوق حرف زدن‌ام بودی!
گفت: امممم، نه به‌طور کلی. خب تو درک‌ات خیلی خوبه. عمیقن می‌فهمی خیلی چیزها رو اما همیشه توو واژه‌ها جا می‌مونی. یا بد میگی یا کم. اگه باهات آشنا نباشن پَس میرن حتی! یعنی منظور رو خوب نمی‌رسونی. حالا که گرفتی مطلب رو حیفه که نمی‌تونی انتقال‌اش بدی. پس توو سکوت اوضاع بهتره. حس درک‌ات منتقل میشه.
گفتم: الکن‌ام یعنی؟
گفت: نه! توو سکوت ابهت حقیقی جلوه‌گر میشه.
یه چیزی به ذهنم رسید اما نمیگم
پاسخحذف