دو چشمم را دریا درافشان، گوهرزا تو کردی، تو کردی

 شاید یکی از بی‌پایه‌ترین و انتزاعی‌ترین مفاهیمی که کیلو کیلو به خوردمان داده شده این ایجاد آمادگی! برای مواجهه با مرگ باشد. به طور خاص مدنظرم مواجهه با مرگ انسان‌های عزیز است. من هم فکر می‌کردم بعد از ماجراهای اسفند سال پیش و چند باره بستری و مرخص شدن استاد شجریان برای مواجهه با فقدانش آماده‌ام. مدت‌هاست که دلم برای صدای بی‌کرانش، اجراهای زیبایش تنگ می‌شود. مدت‌هاست که از فیض صدایش محروم ماندیم اما این که در گوشه‌ای از این کره خاکی نفس می‌کشد مثل دلگرمی بود. نمی‌دانم شاید هم خودخواهی باشد وقتی که او چنین با سرطان جسم و سرطان خانه‌نشینی و محرومیت دست و پنجه نرم می‌کرد، ما فقط به بودن فیزیکی فکر کنیم. بارها با "ه" به این روز فکر کرده بودیم و در موردش حرف زده بودیم اما در این تاریکی و جهنمی که گیر افتاده‌ایم این تیغ هجران بُرنده‌تر از چیزی بود که فکر می‌کردم. فقدان چنین هیبتی در روزگار کفتارها دردناک‌تر است انگار. 

در این روزها که زیر آوار غم دست و پا می‌زنم، اولین بار تاول غمم را این تصنیف ترکاند و ساعت‌ها و ساعت‌‌ها بر این هجران گریستم.

چه غریبانه تو با یاد وطن می‌نالی، من چه گویم که غریب است دلم در وطنم

این روزها که هوا مطبوع شده، نه سرد است و نه گرم، باد ملایمی می‌وزد و آلودگی شدید نشده است؛ فرصت را غنیمت شمرده و از محل کارم پیاده به خانه می‌روم. عصرها پیاده‌روهای مسیر8.5 کیلومتری (برعکس بزرگراه‌هایش) خلوت است و راه را با موزیک طی می‌کنم که عیش عصرگاهی‌ای برای خودم فراهم کرده‌باشم. درقسمت‌هایی از مسیرم که در حاشیه بزرگراه می‌روم و آدم دیگری نیست ماسکم را برمی‌دارم که تا اکسیژن هست ریه‌‌هایم محظوظ شوند. مطابق حرفی که پیشتر هم گفته بودم شالم را نیز از سرم می‌اندازم. از لیست بلندبالای متلک‌ها و تذکرهای حجاب -در بخش‌هایی از مسیر که آدمها بیشترند- گرفته تا بوق‌های تک یا ممتد ماشین‌ها و موتورها و نگاه‌های خیره و گستاخ آزارهای تکرارشونده‌ای است که روزانه از مردم (بیشتر مردها) غیور و همیشه در صحنه وطنم دریافت می‌کنم. همه این‌ها به خاطر زن بودن و دیده‌شدن چهارتار موی جو گندمی است. حالا جالب است امام جمعه یا نمی‌دانم کدام هیچ کاره حسنی بر روی تریبون نمازجمعه درخواست کرده مردم (تو بخوان اعضای داعش) فضای جامعه را برای به اصطلاح بدحجابان ناامن کنند. ایشان اگر چرخی در جامعه زده بودند و از برج عاج‌شان پایین می‌آمدند می‌دانستند که جامعه همین حالا (یا به قول فرنگی‌ها آلردی) برای همه زنان ناامن و آزاردهنده هست، خواهش می‌کنم زحمت نیافتید.

بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش

 دلم می‌خواهد در حد توانم با شر موجود مبارزه کنم. چون انسان مردم‌گریز و تنهایی هستم خیلی روی ایجاد آگاهی عمومی و بحث نمی‌توانم تکیه کنم، فلذا سعی می‌کنم اقدامات فردی که تاثیر جمعی دارد انجام بدهم. یکی‌شان سر نکردن شالم در خیابان‌هاست، قیام علیه حجاب اجباری. واقعن این حجاب اجباری رنج مضاعفی بر دوش من و امثال من است که اعتقادی به آن نداریم، علی الخصوص در این دوران پاندمی.

القصه، به خاطر همین موضوع بارها در تاکسی با مردها! دعوایم شده. جالب است تذکر حجاب اغلب از سوی مردان سرزمینم است. بازوهای بی‌جیره و مواجب ظلم و سرکوب.

گاهی این دعواها شدید و فریادی است گاهی هم در حد بگومگو. چند روز پیش باز هم در ماشینی نشسته بودم که هر دو سرنشین دیگر هم خانم بودند. راننده گفت خانم شالتان افتاده سر کنید. مشکل راننده این بود که برایم جریمه می‌نویسند و مکافات است و گرنه من به تک‌تک‌شان فحش می‌دهم!

بعد از کلی جروبحث در آخر به راننده گفتم: می‌دانی آقا ما زن‌‌ها در این مبارزه تنهاییم. شما مردها هیچ وقت نخواستید و نمی‌خواهید همراه و حامی ما برای مقابله با ظلم باشید. هزینه‌ها و سختی‌هایش برای ماست و شما خود را کنار بکشید مبادا آبی از این بابت در دلتان تکان بخورد.

جمله آخر را که گفتم بغضم گرفت ولی نخواستم در آن میان گریه کنم. صورتم را نزدیک پنجره بردم تا باد شالم را باز بیاندازد. تمام مسیر خانوم‌های دیگر ساکت بودند.

 هر روز بیشتر از روز قبل اینجا احساس تنهایی می‌کنم.

پ.ن: نوشتم دعوا چون کسی به حرفت گوش نمی‌دهد، چون گفتگویی در این میان در جریان نیست. همه اجبار و زورگویی است و منطق در مقابل آن جایی ندارد.

 ذهنم جنگل هزار تویی است که اغلب میانش گم می‌شوم. فکر می‌کنم نظم ذهنی همان حلقه مفقوده‌ای است که از پس نابه‌سامانی‌‌های مداوم دنبالش گشته‌ام.

 

 

حال خونین دلان که گوید باز

خشونت کلامی شدیدی که همیشه در معرضش بودم و هستم باعث شده ضدزن بودن را از کیلومترها دورتر بو بکشم. سنسورهایم به کلمات حساس شده و آزارگر را در صد لفافه و ادا هم تشخیص می‌دهم.(اعتراف می‌کنم که گاهی هم اشتباه گرفتم) البته این‌ها چیزی نیست که انسان بخواهد به عنوان نکته مثبت تلقی کند. بیشتر شبیه این است که انقدر زخمی و خونین بوده‌ای که حالا بوی خون را از دور هم می‌فهمی.

هزار تو

به نظر می‌رسد فراموشی عمده‌ترین مکانیسم دفاعی مغزم است. یک جوری فراموش می‌کنم تو گویی از اساس نبوده و نیست. تنها چیزهایی که به سختی یادم می‌رود زخم‌زبان‌ها و نیش‌هایی است که معمولا آدم‌ها با زبان و رفتار خود به جان آدمی وارد می‌کنند و از قضا حکم فتح‌الفتوح هم برایشان دارد.

یک کاری که تراپی می‌کند این است که یادت بیاورد. در واقع باید یادت بیاید که بفهمی که بودی و چه کردی و چه شد. برای من که به خاطر حفاظت از خودم فراموش می‌کنم این بخش دردناک و تا حدی مقاوم به درمان است. در این ماه‌های اخیر که مجبورم همه‌ش در خانه باشم و جایی نمی‌توانم بروم این تکرارها و فلاش بک‌ها به گذشته بیشتر و بیشتر می‌شود.

چند جمعه پیش در یک فرآیند اشتباهی و محاسبات غلط، خیلی بیشتر از حدی که بخواهم و یا حتی لازم باشد بالا بودم. نمی‌توانستم بنشینم که فازم را با آهنگ یا فیلمی تنظیم کنم. انگار در مقابل خودم گیر افتاده بودم. حالت ناظر سوم شخصم جسمانی شده بود و من داشتم خودم را از بیرون می‌دیدم. بعد همین جوری در زمان می‌رفتم عقب‌تر و تا نوجوانی رسیدم. یادم آمد چقدر دلم می‌خواست رها باشم و همه چیز را تجربه کنم ولی می‌ترسیدم. مثل سگ از والدینم و بیشتر مادرم می‌ترسیدم. یادم آمد که اجازه نداشتم هیچ جا بروم و از مدرسه باید مستقیم به خانه می‌آمدم. در واقع ترس بود که یادم می‌آمد. داشتم ترس دفن شده‌ای را به خاطر می‌آوردم که تقریبن نصف زندگی‌ام را سوزانده. دشمن شماره یک روانم. 

از لحاظ روانکاوی و علم روانشناسی الان در پروسه پیشرفتم. این عمق و حجم از ترس را پیشتر نمی‌دیدم و همواره با هزاران علامت سوال در سرم مواجه بودم که چرا این ماشین فکسنی زندگی جلو نمی‌رود. 

دیو نیم، پری نیم، از همه چون نهان شدم

هفت سال و چهار ماه و بیست و پنج روز و بیست دقیقه از آخرین باری که اینجا نوشته‌ام می‌گذرد.

یک چیزهایی به کل عوض شده و یک چیزهایی چنان عوض نشده که گویی پریروز آخرین پست را نوشته‌ام. بزرگترین و بهترین تغییر زندگی‌ام جدا شدن از والدین و مستقل زندگی کردن است. رویایی که موفق شدم به حقیقت تبدیلش کنم. در عین ناباوری چیزی هم که عوض نشده در زندان خویشتن بودنم است.

حالا که دوباره اینجا را به یاد آوردم، وبلاگ‌ها از مد افتاده‌ان و خواننده‌ها ته کشیده‌اند، اما برنامه دارم باز هم همه چیز را بنویسم. به نظر می‌رسد تراپی تنها جوابگو نیست و من انباری از حرف‌های نگفته‌ام. باز خوب است یک کارهایی کرده‌ام و انباری مدفونی‌جات در این بخش نداریم.

تراپیستم می‌گوید تو در فضای روانی آشفته و درهم ریخته‌ای زندگی می‌کنی، چیزی شبیه به خرابه. برای همین هم هست که جهان و آدم‌ها برایت ترسناک‌اند. در این سال‌ها طوفان‌های درهم‌کوبنده‌ای از اضطراب را گذرانده‌ام که گاهی خودم هم باورم نمی‌شود چگونه دچار زوال عقل نشده‌ام. البته او باز هم معتقد است این طوفان‌ها در واقع برون‌ریزی سرکوب‌های روانت است که شکر خدا تمامی هم ندارد.

 فعلا چون خواننده ندارم دیگر لازم نیست نگران باشم که مردم فقط ناله و پریشانی می‌خوانند. لذا خُرد خُرد پریشانی‌هایم را خواهم گفت. البته که از خوشی‌هایم هم می‌گویم تا یادم باشد این سکه همیشه دو رو دارد هرچند که اغلب یک روی آن به چشم بیاید.

 

پ.ن: از این لحن کتابی خیلی خوشم می‌آید انگار یکی دارد کتابم را می‌نویسد.

پراکنده‌ها

از حال زندگی‌ام اگر بخواهید، باید بگویم برگشته‌ام از بیست سالگی دوباره به زندگی کردن. افسار زندگی را انداخته‌ام سر فطرت و خودم آرام و از گوشه چشم مراقب‌اش هستم که چه می‌کند. گذاشته‌ام دل برای خودش بیست سالگی را دوباره زندگی کند.شیطنت کند، بخندد، گستاخی و حاضرجوابی کند، ملاحظه کاری نکند آزاد باشد، بلرزد و حتی بلغزد.

اما گاهی غصه می‌خورم برای‌اش، طفلکی گاهی نا ندارد. بله وقتی در آستانه سی‌ سالگی ساعت را ده سال به عقب بکشی اصلن همین که نپُکد و کار کند خودش معجزه است.خیلی شورها را تاب نمی‌آورد و نیم راه خسته می‌افتد گوشه‌ای. ولی باز از روو نمی‌رود. دل بیچاره من... چه قدر دوست داشت بیست سالگی را رها زندگی کند و چه بی‌رحمانه به بندش کشیده بودم.

از حال زندگی‌ام اگر بخواهید خوش‌تر از قبل است. این قدر که پا به راهی گذاشته‌ام که خودم نمی‌دانم آخرش کجاست. این گونه در یک اقدام بی‌سابقه کاملن در لحظه زندگی می‌کنم و آینده‌ای دورتر از پایان همان روز را نمی‌بینم ( یا نمی‌خواهم که ببینم). تجربه عجیب و نویی است برای چون منی که باید تا ته هر راهی را بیاندیشم بعد پا به راه بگذارم. یک جور هیجان و  ترس توامان دارم که نیروی ادامه دهنده‌ام شده. بیست سالگی چه خوب است. چه حیف که دیر دارم درمی‌یابم‌اش...

ز دست خویشتن فریـــــــــــــــــــــــــــــــــــــاد

بعد از این همه بگرد و بچرخ و برو و بیا رسیده‌ام سر خانه اول که خطر و تهدید و معضل اصلی زندگی‌ام، "خودم" هستم. خنده دار است. بهش فکر که می‌کنم خنده‌ام می‌گیرد از آن خنده‌های تلخ که از گریه غم‌انگیزتر است و فلان. مانده‌ام با خودم چه کنم. بیشتر از هرکس و هر چیز در زندگی از خودم ترسیده و رنجیده‌ام. فرار که می‌کنم یک جور مصیبت است و می‌ایستم و با خویشتن خویش روبرو می‌شوم یک جور بلا.

خسته شدم از خودم. از تمام بلاهایی که خودم به سر خودم و حتی دیگران آورده‌ام. درست مثل کوزه ترک خورده شده‌ام. هر جایی را که ترمیم می‌کنم و با همان شکسته بستگی‌اش که قبول می‌کنم باز از یک ور دیگر نشتی می‌دهد و یک جایی را گند می‌زند. کاش می‌شد جامه بدرم و سر به بیابان بگذارم یا بمیرم. فرسوده شدم دیگر.

مسئله اینه که تغییر همیشه هم جواب نمی‌ده.

شکست عشقی

بار عاطفی دوربین آنالوگ خیلی بالا ست. 

درهم برهم

1- تمام عمر را با مآل‌اندیشی و آینده‌نگریِ بیمارگونه و بی‌ثمری زندگی کرده‌بودم. اما حالا آرام آرام دست خودم را گرفتم  و دارم یاد می‌گیرم که در لحظه زندگی کنم. در لحظه بخندم، شادی کنم، حتی حرص بخورم، فحش بدهم و بگذرم. دارم عبور را به خودم یاد می‌دهم. آخ که اگر درس‌ام را درست یاد بگیرم...

2- در مواجهه با آدم‌ها یک خوش‌بینِ ابلهِ ان‌شاءالله که خِیره‌گو در من وجود دارد که باعث می‌شود همواره در تصمیم‌گیری پیرامون آدم‌ها مردد و کشمکش درونی داشته باشم . یا شاید به قول خواهرم، به دل‌ام بد نمی‌آورم. اما وقتی موقعیتی پیش می‌آید که درآن برایم مسجل می‌شود که طرف مقابل آدم عوضی‌ای بوده، آرامش غریبی بر وجودم مستولی می‌شود. یک‌جورِ دیدی گفتم‌طور.

3- یک میل همیشه‌گی دارم به دیدن آشنا در خیابان‌های شلوغ. آشناهای خوب. آدم‌هایی که دل‌ام همیشه دیدن‌شان را می‌خواهد. اما در بیشتر موارد برعکس می‌شود. معمولن بی‌خودترین و بدترین آدم‌ها را می‌بینم آن‌هم با مهوع‌ترین رفتار ممکن.

4-  به کوری چشم شاه زمستون‌ام بهاره.

از لحظه‌ها و عجایب

یک لحظاتی در زندگی هست که دیگر مهم نیست تو کی هستی٬ او کیست٬ چرا اینجا٬ چرا این‌جور و... 

مهم این است که لحظه را دربیابی. لذت‌اش را ببری وقتی می‌دانی عقربه‌ها از جایی که بگذرند همه چیز تمام می‌شود و چه بسا تکرار شدنی هم در کار نیست. دیگر به این فکر نمی‌کنی که شاید اشتباه باشد٬ مرا چه به این موقعیت و وضعیت. فقط تک‌تک ثانیه‌ها را می‌بلعی و از لذت‌اش گرم و کیفور می‌شوی.

از تک‌تک این دریافتن‌ها راضی‌ام. می‌دانم حتی٬ شاید٬ درست هم نبوده ولی از لذتی که برده‌ام نمی‌گذرم و ثانیه‌ای هم بابت‌اش پشیمان نیستم.

روزهای خوب زندگی‌ام به یک حد قابل قبولی رسیده که حتی نمی‌توانم چیزی ازشان بگویم یا بنویسم. در واقع می‌ترسم. حال خوش‌ام مثل عطر است که می‌ترسم اگر چیزی بگویم بِپَرد.

بعد از سال‌ها دارم به یک رضایت نسبی از زندگی می‌رسم. اوضاع تغییر خاصی که نکرده گویا من دارم با مفهوم "پذیرش" آشنا می‌شوم و تاثیرات‌اش را می‌بینم.

آسمان و ریسمان

فیش‌های حقوقی‌مان آمد. باز می‌کنم و صاف می‌روم سراغ کسری‌ها. بیمه ، صندوق پس‌انداز، تاخیر و مالیات. چندتای اول برای‌ام عادی است. حتی خیلی دیوانه‌طور آن بخش تاخیرها را دوست دارم. چون بابت هر ریال‌اش بیشتر خوابیده یا آخر ساعت زودتر جیم زده‌ام. اما امان از آن گزینه مالیات.

هر ریالی که بابت مالیات که از حقوق‌ام کسر می‌شود حس زورگیری بهم دست می‌دهد. همان خشمی که وقتی بچه بودم از دیدن داروغه ناتینگهام داشتم. دقیقن انگار که داروغه می‌آید تکان‌ام می‌دهد و پول‌های مخفی شده در گچ پای‌ام را می‌گیرد و خنده زهرآگین می‌زند و می‌رود.

برای‌ام سخت است مالیات بدهم در حالی‌که هیچ خدمات شهری-اجتماعی‌ای دریافت نمی‌کنم.

وقتی همه حقوق شهروندی‌ام پایمال و نادیده است. مثل همه مالیات از حقوق‌ام کسر می‌شود در حالی‌که باصطلاح نمایندگان‌ام تصمیم می‌گیرند که بی‌اذن پدر، پدربزرگ، عمو، همسر یا هر مرد مثلن سرپرست‌ام نمی‌توانم از این پرنده در خون خارج بشوم.

در شهری مالیات از حقوق‌ام کسر می‌شود که در آن حتی نمی‌توانم دامن پشمی مورد علاقه‌ام را بپوشم.( یا باید با ترس و ترددهای دزدکی بپوشم‌اش) حالا حجاب اجباری و بحث‌های آن که بماند.

فیش حقوق‌ام را باز می‌کنم و این 3درصد کسریِ مالیات سالانه را می‌بینم و به این فکر می‌کنم این روزها یک عده زورگیر اعدام شدند خب؛ تکلیف زورگیری‌هایی از این دست چه می‌شود؟ 

از لهیدگی‌ها

دل‌ام می‌خواد هرگز از جای‌ام بلند نشوم. همین جور مریض و سرفه‌کن و صدا گرفته گوشه تخت‌ام گلوله بشوم، زیر لب غرغر و ناله کنم، فیلم‌هایم را ببینم و به فانتزی‌ها و رویاهای محقق نشده یا نیمه ناچار صورت گرفته‌ام، فکر کنم. مریضی تمام شور و توان‌ام برای زندگی ـ که به سختی این چند وقت برای خودم جمع کرده‌بودم ـ را تحلیل برده است. 

پذیرایی ساده

مانی حقیقی رو دوست دارم. از چهره‌اش گرفته تا نوع برخورد و تفکرش. همیشه مصاحبه‌هاش رو دنبال می‌کردم این‌قدر که از نوع نگاه و سواد خوب‌اش خوش‌ام می‌اومد. برای دیدن پذیرایی ساده واقعن شوق داشتم. مخصوصن که پارسال توو جشنواره دل‌ام می‌خواست ببینم‌اش خب طبق معمول نشد.

از اول فیلم رفتم توو دل‌اش. یعنی خیلی با دقت نگاه کردم از صحنه‌ها و زاویه دوربین گرفته تا دیالوگا. نهایتن نتیجه غم‌انگیزی توو دست‌ام بود. پذیرایی ساده یه فیلم متوسط با داستان و پایان بندی افتضاح بود. هرجا که اوج گرفتم و دل‌ام خواست هورا برای پایان فیلم بکشم بازم ادامه داشت. نه می‌گذاشت خودت آدم‌ها رو پیدا کنی نه خودش آدم‌ها رو بهت نشون می‌داد. آدم دل‌اش می‌خواست با قصه توو حالت تعلیق بمونه ولی هی چراغ نشون می‌داد و آدم رو اذیت می‌کرد. قصه فرعی رو وارد داستان می‌کرد و نصفه کاره ولش می‌کرد به حال خودش.

بهرحال فیلم پرپتانسیلی بود که به نظرم تمامن هرز رفت. علی‌رغم این‌که شنیده‌بودم می‌گفتند مانی حقیقی از اون دسته آدم‌هایی‌ئه که می‌دونه چی‌کار می‌کنه، به نظرم فقط تا نیمه‌های فیلم می‌دونست چی می‌خواد بقیه‌ش رو انگار خودش هم توو داستان و انتهای اون گم شده بود.

 یکی از اوقاتی که میل به مرگ در انسان شعله‌ور می‌شود، هنگام شکست احساس در مقابل نیاز جسمانی است.
(+)

گفته بود که تو مسئولیت کارهایت را قبول نمی‌کنی. لوس و کودک ماندی. راست می‌گفت. تمام عمر هر کاری کردم یک مقصری برای‌اش تراشیدم و تقصیر را به گردن او انداختم. خودم را یا مبرا می‌کردم یا یک سهم کوچکی از خطا را برمی‌داشتم. آن هم محض رفع عذاب وجدان!

گفته بود باید بزرگ شوی. اگر می‌خواهی فلان و فلان و فلان چیز درست شود و روی غلتک بیافتد باید بالغ و مسئولیت‌پذیر بشوی. راست می‌گفت. باید از جایی شروع می‌کردم. ولی باز هم بر سبیل لوسی و توهم قدرت‌مند بودن‌ام قدم بزرگی برداشتم. بار زیادی را روی شانه‌های نحیف و نازپرورده‌ام گذاشتم که حالا دارم زیر بار-ش پرپر می‌زنم. در واقع می‌خواستم یک تیر و چند نشان کنم و زرنگ‌بازی در بیاورم اما محکم با صورت به دیوار خوردم.بعد دیگر هیچ احدی را هم نمی‌توانم پیدا کنم و بخشی از بار را به دوش او بیاندازم. همه‌اش را باید خودم بِکِشم.

 بهر حال ازین بلای خانمان برانداز بیرون که شوم قدم خوبی است هم در جهت تادیب (از باب لوس بودن) و هم گامی به سمت بالغ شدن.

پ.ن : دارم یاد می‌گیرم امیدوار زندگی کنم.

بی‌تو به سر نمی‌شود نمی‌شود نمی‌شود

پارسال همین موقع‌ها یا شاید قبل‌تر بود رفتم سینما، فیلم مرهم.

خوب بود اما انگار نفهمیدم‌اش. چند هفته پیش خریده بودم‌اش و همین‌جور کف اتاق ول بود. امشب که مامان و بابا نیستند و رفتند مسافرت، گفتم بگذارم‌اش با تلویزیون ببینم‌اش. آخ که هر "عزیزی" که در فیلم می‌گفتند مثل خنجر بود به قلب‌ام. قول داده‌بودم‌ات که دیگر روضه نخوانم، زاری نکنم. آرام باشم و بپذیرم ولی نمی‌شود.

جانِ دل‌ام، نیستی و جای خالی‌ات برای‌ام داغِ همیشه تازه است. حمایت‌های "عزیز" را می‌بینم و جای خالی‌ات آتشی به دل‌ام انداخته که آرام‌ نمی‌گیرم. حمایت و نوازش‌ات را می‌خواهم که ندارم. همیشه مامان و بابا که می‌رفتن سفر تو بودی که پیش ما بودی. سایه سرمان بودی و حالا تنها و گریان فیلم را می‌بینم و جای خالی "عزیز"م در زندگی‌ام بیداد می‌کند. فیلم را نیمه رها کردم. تاب تا انتها دیدن‌اش را ندارم...