اینترنت دنیای عجیبی ست.یک حالت باتلاقی دارد.وقتی که در آن وارد می شوی اینگونه به نظر نمیاید، امان از وقتی که دچارش میشوی....
تنها راه حل برای نجات از این مستغرق شدن فاصله گرفتن از فضاست. وقتی از اینترنت و همه خواندنی ها و دیدنی هایش فاصله گرفتی،تازه می فهمی که اوووووه!تا به کجا درگیرش بوده ای.بعد انگار زندگی جدیدی را شروع می کنی.پر از تصمیم های جدید و افکار نو می شوی.انگار که چهره های دیگر زندگی هم دیده می شود.احساس می کنی دنیای واقعی هم جای خیلی بدی برای زندگی نیست.و این رویه تا مدتها ادامه دارد تا هنگامی که دوباره به سمت نت برمی گردی.(حقیقتا هم قابل ترک نیست،چون بسیاری از امورات روزمره مان را تسهیل می کند!)
وقتی که رجوع!کردی اوایل خوبی اما مدتی بعد باز هم همان آش و همان کاسه!فقط شاید با شمایلی کمی متفاوت تر!
این آمد وشد چندین و چندبار برای خودم هم پیش آمده.از دوران دبیرستان که پایم به نت بازشد! تا همین الان.چندین بار آمدم پاگیر شدم رفتم و دوباره روز از نو روزی از نو.
ناگفته نماند که در همین آمدن ها و رفتن ها چه ها که نیاموختم از دیگران و چه شناخت ها که حاصل نشد از خودم.
اما همین که نمی شود موضع روشنی پیرامون این دنیای بزرگ و پرحجمه داشت برایم آزاردهنده ست.شاید اصل ماجرا در همین پویایی و آمد وشدها باشد اما روحیه ایده آل گرای من این را برنمی تابد!
البته برای خیلی ها(شاید بشود گفت"همه")همین جور بوده.چون به هر وبلاگی سرمیزنی حتما یک پست "آمد و شد"ی در آن پیدا میشود.
نهایت اینکه هنوز جهت گیری قاطعی در رابطه با نت و ارتباطات آن نمی شود داشت. نه می توان آن را رد و نه تایید کرد.
یعنی فضای نت نیز مثل همه پدیده های این جهان امریست نسبی!
و یه مفر
پاسخحذفبله.میتونه مفر خوبی باشه،اما یه وقتی چشم باز می کنی و میبینی که خودش هم زندونت شده!
پاسخحذف