همیشه کشش غریبی به اسطوره‌ها داشتم. دل‌ام غنج می‌رفت که بدانم آتنا و نیروانا و آمتیس و نفرتیس و هرمس و حوروس و... ایزد و ایزدبانوهای کی‌اند و کجایند.

اسطوره‌های ایرانی که دیگر جای خود دارند.

حرف‌های هر که را از اسطوره‌ها می‌دانست می‌خواستم ببلعم. با همه جان گوش می‌شدم.

اما برای خودم سوال بود که این همه شور و خواستن از کجا می‌آید؟

حالا تازه به تازه می‌فهمم که چرا این‌طور حریص اسطوره‌ها‌ی‌ام. تازه می‌فهمم که همه‌شان ریشه در روان آدمی دارند و هر اسطوره نماد بخشی از روان ما ست.

حالا نه فقط اشتیاق یاد گرفتن خودشان را دارم بلکه صدباره دنبال جایگاه هر کدام در روان‌ام.

این روان عجیب و پیچیده، این کلاف تنیده و هزار سر به اسم "انسان".

حالا اسطوره‌ها چراغ‌های روشنی هستند که به مددشان آرام آرام پیچیدگی‌ها و زخم‌های روان دیده می‌شوند تا روزی که بتوان این دردهای کهنه و زخم‌ها را یافت و شفا داد.