دقیقن هربار که فکر کرده‌ام هضم کرده‌ام، حل شده، درک شده و تمام؛ بازهم موقعیتی پیش می‌آید که روشن می‌شود خیر! تثبیتی نبوده. هنوز هم جای تغییر و پیشرفت دارد حتی!
در واقع شاید بتوان گفت ثبات امری انتزاعی است در حالی‌که نسبی‌بودن‌اش هم پاسخ‌گو نیست.
هر روز و هر روز بر حجم مفاهیم انتزاعی افزوده می‌شود. مانده‌ام پس این "حقیقی‌ها" دقیقن کجا به‌جز میان درد‌ها و رنج‌ها و بی‌عدالتی‌ها متجلی می‌شود؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر